Morpheus

Voor de eerste keer wakker worden hier op Kreta voelden al geweldig.
De wind liet door de openstaande schuifpui de gordijnen met elkaar dansen.
Naast mij lag mijn vrouw nog heerlijk te slapen, jeetje ik voelde mij weer opnieuw verliefd worden.
Ik liep tussen de dansende gordijnen door het balkon op, waar ik met een glimlach in de verte de bergen aanschouwde, terwijl het dorpje langzaam ontwaakten uit haar nachtrust.
Na het ontwaken van mijn vrouw en het dorpje besloten we een ontbijtje te nemen.
De marmeren trap leiden ons richting de kleine ontbijtzaal, waar de nog niet gebruinde toeristen ons nog slaperig en zwijgend aankeken.
We keken de eigenaressen aan en zonder ook maar één vraag geteld te hebben knikten ze instemming.
We konden elkaar nog maar één dag maar ze wist al precies wat we wilden vragen.
De eigenaresse pakte een dienblad en vroeg ons wat we wilden eten.
Wat Griekse yoghurt, broodjes met een gebakken eitje, jus d`orange en koffie…… heerlijk toch.
Het was weer één van de vele kleine gebaren die de bevolking van Kreta telkens weer over ons heen uitstortte.
Je voelde het hart gevuld worden bij al deze kleine maar o zo belangrijke gebaren.
Dus het ontbijt werd op ons balkon met uitzicht genuttigd, gadegeslagen door de bergen en de voorbij vliegende zwaluw.

Wij waren er nooit zo van om een alles bepalende route uit te zetten, en geloof me er is geen land ter wereld waar je dit beter kan doen.
Op Kreta wist je nooit wie of wat je tegen zou komen wat de richting van de dag bepaalde.
Zo reden we met de zon in de rug weg en ‘s avonds kwamen met de zon in de rug weer terug, de zon als onze navigatie.
Met ons was er een nieuwe lading toeristen geland, herkenbaar aan het nog niet verwijderende hoge tempo van het snelle leven van thuis.
Die genen die hier al één week of langer verbleven hadden duidelijk een ander tempo weten te bemachtigen.
Ook bij ons zag je in de loop van de week de ogen kleiner worden, de foto’s verraden ons dat we ook meer onderuit gingen zitten, nu kan dit ook komen door het vele heerlijke eten….., ach ja.
Zo struinden we met het gele autootje die dag van dorp naar bergdorp.
Onderweg stopten we soms voor een verfrissende duik, waar we altijd wel weer een strandje vonden waar we totaal alleen waren, wat nou 5 sterren………, wat een luxe.
Niet het verblijf maar de herinneringen die mee terug genomen word zijn de sterren kwalificatie.
Chase geld is bijna een must op Kreta, hoe mooi is het om langs de weg bij een lokaal boertje een watermeloen, trosje druiven of water te kopen.
Het altijd vriendelijke boertje die je dan trakteert met de mooiste verhaaltjes.
We vragen hem van alles en met trots brand hij los, hij laat ons de druiven proeven van zijn eigen landje, aan het eind van onze ontmoeting mogen we niet eens afrekenen.

In dit land, op dit eiland hebben we vaak meer gekregen dan dat we met geld konden vergoeden.
We namen afscheid van het boertje alsof we de beste vrienden waren.
De kronkelende bergweg bracht ons van vergezicht naar vergezicht.
In de verte zagen we een lief bergdorpje liggen, een bergdorpje waar je niet omheen kon.
Zo laveerden we verder op de bergweg tussen de geiten door omhoog richting het dorpje.
De geiten die altijd recht van voorrang hadden gaven het tempo aan, haast moest je hier niet hebben.
Plots begon mijn vrouw te lachen, wat vroeg ik haar?
Uitloopkippen zei ze, ik begreep ze niet gelijk, maar het kwartje viel na enige tijd.
In Nederland deden ze moeilijk over uitloop vee, hier op Kreta waren alle dieren uitloop.
Ook de mensen waren hier nog uitloop, grote grijze gebouwen waar we hier ouderen in wegstoppen……, nee dat bestond hier niet.
Laverend reden we stapvoets verder, en daar was het dan het bergdorpje.
Het kleine dorpje leek uitgestorven, of op z’n minst in diepe slaap.
Na 200 meter waren we alweer het dorpje uit, ik draaide de auto om……, er klopte iets niet?
Halverwege het dorpje parkeerde ik het autootje onder de wit geschilderde boom, het enige wat het dorpje vulden was de geur van vers gegrild vlees en groentes.
Onze neuzen bracht ons daar waar het vlees gegrild werd.

Net achter de hoofdweg lag een klein pleintje, met een kerkje en één restaurantje.
In het midden van het pleintje stonden 10 mannen het vlees en de groentes de grillen.
Op gepaste afstand bleven we staan, het leek er op dat het een dorpsfeest was.
De niet Engels sprekende bevolking verwelkomden ons alsof we verwacht werden.
Een klein Grieks vrouwtje in het zwart niet groter dan 1,60 pakte mij bij de elleboog en trok mij met een ferme greep mee richting een tafeltje.
Gelijk werd er wijn, water en vlees op tafel gezet.
De traditionele muziek en dans bracht ons in vervoering, nog nooit hadden we zo’n saamhorigheid gezien.
We voelden ons als reizigers uit vervlogen tijden, reizigers uit de tijd van koning Minos.

Waar we over Kreta trokken van dorp naar dorp op zoek naar het volgende cadeau.
Op Kreta kan je met een beetje fantasie terug in de tijd reizen.
Toch was er ook een triest moment, dat was dit dorpje met z’n bevolking weer te moeten verlaten.
Bij het afscheid viel overal en telkens weer de zelfde vraag………., waarom we weg moesten.
Met Helios in de rug reden we terug naar ons appartement.
Morpheus de god van de dromen deed die nacht zijn werk.
In de droom telden de jaren met de snelheid van het licht terug van 2021 naar 2500 v. Chr.
De jaren van Knossos, het was me duidelijk morgen moesten we Knossos bezoeken.
Waar bracht de droom, Kreta, Morpheus, Knossos ons naartoe.
Dromen of dagdromen je beleeft ze op Kreta.

Door Rien Verbeek

Rien Verbeek, is groot liefhebber van Griekenland en Kreta in het bijzonder en een gewaardeerd lid van de facebook groep KretaGriekenland/CreteGreece